قوانين و مقررات :

شنا ورزشي است كه هم به گونه اي تفريحي براي پيمودن مسافتهايي در آب اجرا مي شود و هم براي مسابقه و رقابت .
شنا چه براي تفريح و سرگرمي يا مسابقه و رابت ورزشي است دلخواه و محبوب كه در سراسر جهان طرفداران بسيار زيادي در ميان مردم دارد .
شنا به صورت هاي مختلف در رودخانه ، در آبهاب آزاد ، در آبهاي ساحلي دريا و درياچه و گاه نيز در ميان آبهاي خروشان درياها و اقيانوسها انجام ميشود اما بطور معمول شنا را در استخر انجام ميدهند كه استخر ميتواند يا بصورت سرپوشيده يا در هواي آزاد باشد .

 مشخصات استخر :

استخر محل مخصوصي است براي شنا ، شيرجه ، واترپلو كه در اندازه هاي مختلف ساخته مي شود . ولي استخرهايي كه در آنها مسابقات رسمي را برگزار ميكنند بايد داراي مشخصاتي معين باشد . اين مشخصات از طرف فدراسيون بين المللي شناي آماتور ، كه آن را فينا FINA  مي خوانند به شرح زير تعيين شده است :

طول : 50 متر   عرض : حداقل 21 متر

عمق : حداقل 80/1 متر

تعداد خطوط 8 خط ( عرض هر خط 5/2 متر )

در استخرهايي كه ركوردگيري ميكنند ، دماي آب بايد 22 تا 24 درجه سانتي گراد باشد .

لباس شنا :

لباس مخصوص شنا يك شلوار كوتاه و چسبيده به بدن است كه بايد وزن آن بسيار كم باشد و آب را در خود نگه ندارد . طبق مقررات بين المللي شلوار شنا هنگام مسابقات بين المللي و ركوردگيري بايد از پارچه اي به رنگ تيره و بصورت يك تكه باشد . در ميان تمام رشته هاي ورزشي شناگران كمترين و سبكترين پوشاك را دارند .

 انواع شنا :

ورزش شنا را به صورتهاي گوناگون انجام ميدهند . بعضي از انواع شناها عبارتند از :

شناي استقامت : پيمودن مسافتهاي طولاني در آب را به كمك انواع شناها ، شناي استقامت مي گويند . اين نوع شنا بطور معمول در آبهاي آزاد صورت مي گيرد . اما در استخر هم ميتوان شناي استقامت انجام داد . از انواع شناها كه براي پيمودن مسافتهاي زياد به كار ميرود شناي پهلو است كه خستگي كمتري در پي دارد .

شناي زير آبي : از انواع شناها است كه به منظور نجات غريق و يا يافتن چيزي در زير آب مورد استفاده قرار ميگيرد . در شنلي زير آبي بطور معمول از شناي قورباغه يا شناي پهلو استفاده مي كنند .

كار غواص ها هم در زير آب شناي زير آبي است اما آنها ا وسايل مخصوصي استفاد مي كنند تا بتواند در زير آب بتر و سريعتر حركت كنند ، مدت بيتري در زير آب بمانند و به عمق زيادتري برسند .

 شيرجه :

شيرجه از رشته هاي مهم و زيباي ورزش شنا است . به طور كلي شيرجه يا از سكو انجام ميشود يا از تخته فنري .

سكو دو وع است : سكوي 10 متري و سكوي 5 متري . همچنين تخته فلزي نيز 2 نوع است : 3 متري و 1 متر ي .

شيرجه را هم با دورخيز كردن انجام ميدهند و هم بدون دورخيز .

 انواع شيرجه :

شيرجه انواع مختلفي دارد كه شيرجه روها از لحظه جداشدن از سكو يا تخته تا دخول در آب به شكلهاي گوناگون به بدن خود پيچ و تاب ميدهند و سپس در آب فرو مي روند .

انواع شيرجه عبارت است از : فرشته ، شكسته ، جمع باز ، يك چرخ از جلو با يك پشتك ، يك پشتك و نيم ، شيرجه از عقب ، يك مهتاب ، شيرجه موازنه ، بالانس شيرجه ، شيرجه هاي پيچ .

 نجات غريق :

يك سلسله كارهايي را كه بايد به شيوه اي فني و علمي انجام شود تا يك غريق از مرگ نجات يابد ، نجات غريق مي گويند .

براي ياد گرفتن اصول نجات غريق بايد در كلاسهاي مخصوصي شركت كرد تا نشان ويژه آن را بدست آورد . عمليات نجات غريق شامل مراحل مختلفي است همچون گرفتن غريق از آب ، اجراي تنفس مصنوعي و ...

فدراسيون نجات غريق در سال 1910 توسط ريموند پيته در شهر پارس تاسيس شد و سپس در سطح جهان گسترش يافت .

 مسابقات شنا :

مسابقات شنا در مسافتهاي گوناگون و به شيوه هاي مختلف برگزار ميشود . مهمترين نوع شناها عبارتند از :

شناي قورباغه : شناي قورباغه يكي از مفيدترين شناها در دريا و آبهاي خروشان است كه چون چهار دست و پا در آب قرار ميگيرند تا حد زيادي به شناي حيوانات شباهت دارد .

در مسابقات شناي قورباغه بايد طبق اصول و شرايط زير انجام گيرد :

ـ دستها بايد با هم از طرف سينه به طرف جلو حركت داده شود .

ـ سنگيني بدن بايد روي سينه باشد و شانه ها در سطح آب به طور افقي قرار گيرد .

ـ پاها بايد با هم به طرف بدن جمع شود سپس از طرفين باز شده بعد جفت شوند .

شناي پروانه : از انواع شناهاي جديد است كه قدرت زيادي مي خواهد . در مسابقات رسمي بايد طبق اصول و شرايط زير انجام گيرد :

ـ بازوها بايد با هم و در بالاي سطح آب به طرف جلو پرتاب شود و همزمان به سمت عقب كشيده شود .

ـ سنگيني بدن بايد روي سينه باشد و شانه ها در سطح آب به طور افقي قرار گيرند .

ـ تمام حركات ساقها و پاها بايد هم زمان و باهم انجام شود .

اين نوع شنا بسيار سنگين اما سريع ست و در مسافتهاي كم ميتوان اجرا كرد .

كرال : در لغت به معني خزيدن و سينه مال جلو رفتن است . از سريعترين نوع شناها لست كه در آن دستها هر بار كه از آب بيرون مي آيند از كنار گوش داخل آب ميشوند و همزمان با اين كار پاها به آب ضربه ميزنند .

شناي كرال به 2 صورت پشت و سينه ا نجام ميشود .

مسابقات جهاني شنا :

در مسابقات جهاني انواع شنا در مسافتهاي مختلف به اجرا در مي آيد كه عبارتند از :

كرال سينه : 100 متر ، 200 متر ، 400 متر ، 800 متر ، 1500 متر

قورباغه و پروانه : 100 متر و 200 متر

كرال پشت : 100 متر و 200 متر

مختلط انفرادي : ( چهار شناي انفرادي شامل شناي پروانه ، پشت ، قورباغه ، آزاد ) : 200 متر و 400 متر .

امدادي آزاد : 100 × 4 متر ، 200 × 4 متر .

مختلط امدادي : 100 × 4 متر .

 داوران :

مسابقات رسمي شنا را گروهي داور نظارت و قضاوت ميكنند كه عبارتند از : سرپرست كل مسابقات ، استارتر ( اعلام كننده شروع مسابقات ) سرپرست وقت نگهدارها ، وقت نگهدارها براي هر خط ، سرداور ، داوران رده بندي براي هر خط ، داور رگشت براي هر خط ، داور شنا و ( استيل ) گوينده ، نويسنده نتايج و هماهنگ كننده شناگران .

اریخچه فوتسال

منشا شكل گیری فوتسال به شهر مونت ویدئوی اروگوئه باز میگردد. در سال 1930، ژوان كارلوس سریانی، فوتبال پنج نفره را برای مسابقات جوانان در YMCA پی ریزی كرد. این رقابتها در زمینی به ابعاد زمین بسكتبال، در محلهای سرپوشیده و یا در محل باز و بدون دیوار و حصار انجام می گرفت.

واژه FUTSAL، واژه بین المللی برای این رشته ورزشی است. این واژه برگرفته از لغات اسپانیایی FUTbol ( به معنای فوتبال )، و SALA ( به معنای داخلی یا داخل سالن ) می باشد. از زمانی كه سریانی این حركت را آغاز كرد، فوتسال به سرعت در آمریكای جنوبی (بخصوص برزیل) محبوبیت پیدا كرد. بسیاری از بازیكنان بزرگ و مشهور فوتبال برزیل، از طریق كسب مهارتهای رشته ورزشی فوتسال، سبك ها و متدهای خود را در رشته فوتبال گسترش داده و این موضوع زمینه مطرح شدن آنها را به عنوان بازیكنان بزرگ فوتبال فراهم نمود. بازیكنانی مانند پله، زیكو، به به تو و سایر ستاره های فوتبال برزیل مهارت های خود را از طریق بازی در زمین های فوتسال و شركت در این رشته ورزشی ترقی دادند. ازآن هنگام، برزیل راه خود را به سوی مطرح شدن به عنوان قطب اصلی فوتسال جهان در پیش گرفت و اكنون مسابقات این رشته ورزشی تحت حمایت FIFA در سراسر جهان برگزار می گردد.

اولین رقابت بین المللی فوتسال در سال 1965 برگزار شد، زمانی كه پاراگوئه اولین جام آمریكای جنوبی را بدست آورد. شش جام دیگر آمریكای جنوبی تا سال 1979 برگزار شد كه برزیل پیروز تمامی این میادین بود. برزیل جایگاه خود را به عنوان قدرت برتر در اولین جام آمریكایی تا سال 1980 حفظ كرد و این جام را بار دیگر در سال 1984 بدست آورد.

اولین دوره قهرمانی فوتسال جهان با حمایت FIFUSA ( قبل از ادغام اعضای آن با FIFA در سال 1989 )، در سائوپائولوی برزیل برگزار شد كه با قهرمانی برزیل به اتمام رسید. موفقیت های برزیلی ها در دومین جام جهانی فوتسال در كشور اسپانیا و در سال 1985 تكرار شد اما در سومین جام جهانی در سال 1988 و در كشور استرالیا،برزیل مقابل پاراگوئه تن به شكست داد. FIFA مستقیماً حمایت مالی (sponsorship) مسابقات فوتسال را در سال 1989 بدست گرفت و اولین جام جهانی فوتسال با حمایت فیفا در هلند برگزار شد. پس از آن، جام های جهانی در سال های 1992 (در هنگ كنگ)، 1996(در اسپانیا) و 2000 (در گواتمالا) برگزار شد. فوتسال در اروپا به عنوان عضو جدیدی از UEFA مطرح می باشد كه محبوبیت و عمومیت یافتن آن مقدمه ای برای برگزاری مسابقات قهرمانی فوتسال اروپا گردیده است. اولین مسابقات قهرمانی، در فوریه 1999 در شهر گراندای كشور اسپانیا برگزار گردید و فینال پرشور و هیجانی داشت. در این بازی روسیه بعد از یك بازی پرهیجان در حالی كه نتیجه بازی 3 بر3 مساوی بود ، اسپانیا را با یك ضربه پنالتی شكست داد. دور بعدی فینال رقابت های قهرمانی فوتسال اروپا در سالن ورزشی لوژنیكی در فوریه 2001 و در شهر مسكو برگزار شد. در آغاز هشت تیم به دو گروه تقسیم شدند. گروه برنده ها و بازنده ها در دیدارهای نیمه نهایی به مصاف هم رفتند، جایی كه اسپانیا و اكراین، روسیه و ایتالیا را شكست دادند.

اسپانیا گل سر سبد رقابتهای قهرمانی بود و اكراین را در فینال و پس از یك جنگ سخت با نتیجه 2-1 شكست داد. ایتالیا پیشتاز سومین رقابتهای جام اروپایی 2003 بود و موفقیتهای چشم گیری در این دوره بدست آورد. بیش از 6000 نفر از طرفداران و مشتاقان فوتسال در پالاماجیوی كاسرتا، گرد آمده بودند تا از نزدیك شاهد هنرنمایی اسپانیا در مقابل اوكراین باشند كه نتیجه را 0-1 به اسپانیا واگذار كرد. ایتالیا بار دیگر به نیمه نهایی رقابتهای جام اروپا (UEFA ) در سال 2005 راه یافت و در این مرحله به مصاف روسیه رفته و نتیجه را واگذار كرد. این در حالی اتفاق افتاد كه در نیمه نهایی دیگر، اسپانیا نایب قهرمان سال 2003 را شكست داد. به این ترتیب اسپانیا بار دیگر به مرحله نهایی جام راه یافته و بعد از آنكه جمهوری چك را بانتیجه 2-1 در استراوا شكست داد عنوان قهرمانی را از آن خود كرد. تورنمنت سال 2007 در شهر پورتوی پرتغال برگزار گردید و اسپانیا بار دیگر عنوان قهرمانی را از آن خود كرد.

تورنمنت اروپایی دیگری نیز با عنوان UEFA futsal cup وجود دارد. تا كنون پنج دوره از این مسابقات برگزار شده است و اسپانیا در این رقابتها نیز پیشتاز می باشد.

مانند بسیاری ورزش های دیگر احتمالا برای اولین بار با وسایل و تجهیزات ابتدایی و سر هم بندی شده به عنوان یک سرگر می اجتماعی ساده در اواخر قرن نوزدهم در انگلستان بازی می شده است.این بازی که بر گرفته از بازی تنیس قرون وسطایی است با همین نام امروزی ونام های مختلف تجاری همچون گسیما(gosshima,1891) و ویف واف(whiff-waff) همراه با بازی بدمینتون و تنیس روی چمن در اواخر قرن نوزدهم بسیار محبوب بودند و بعد از این که عنوان پینگ پنگ(با پیروی از صدای ایجاد شده از برخورد توپ با میز و راکت با پوست بره تو خالی که در آن زمان متداول بود)توسط می جکس و پسرانش در سال1900 به ثبت رسید این بازی با شور و شوق بسیاری رایج شد.

گزارشی که در سال 1903 منتشر شد الزامات جدیدی را در مورد پوشیدن لباس مناسب و پیراهن رسمی برای مردان و زنان چگونگی گرفتن راکت به شیوه ی قلمی(pen holder)و نکات مختصری پیرامون جنس رویه های عاج دار و تاکتیک های مختلف اعلام کرده بود.این بازی به سرعت به ایالات متحده وارد شد و احتمالا اولین وسایل بازی ساخته شده در سال 1887 در آنجا تولید گردید.این بازی در سال های 10-1905 در اروپای مرکزی محبوب بود و قبل از هر تغییر و اصلاحی با تفسیر و شرح ویژه ای به ژاپن معرفی شد که بعد ها از ژاپن به چین و کره گسترش یافت.

در طول شصت سال آتی پینگ پنگ به ورزش جهان شمول تبدیل شده و احتمالا چهل میلیون بازیکن رقابتی این بازی را تمرین می کردند و میلیون ها بار به صورت غیر جدی بازی شد.با وجود این خود بازی در اصل روز های ابتدایی آن تغییر چندانی نکرده است اگر چه سریع تر ماهرانه تر و دشوار تر از تنها بیست سال پیش است.

 قانون (1) زمین بازی

(1:1) زمین بازی، محوطه ای است به شکل مستطیل که طول آن 40 و عرض آن 20 متر می باشد. این زمین دارای دو محوطه دروازه (قانون 1:4 و قانون 6) و یک محوطه بازی است. دو خط بلند طولی را خطوط کناری و خطوط کوتاه انتهایی را خط دروازه (بین دو پایه دروازه) یا خط بیرونی دروازه (دو طرف دروازه) می نامند.

زمین بازی حداقل باید در طول خطوط کناری، یک متر و در پشت خط بیرونی دروازه، دو متر حریم داشته باشد. وضعیت زمین بازی نباید به صورتی تغییر یابد که باعث کسب آوانتاژ یکی از تیمها شود.

(1:2) در وسط هر خط دروازه، یک دروازه قرار می گیرد. دروازه ها باید به خوبی در زمین یا دیوار پشت آن نصب شده باشند. ابعاد داخلی هر دروازه 2 متر ارتفاع و 3 متر طول دارد. هر دروازه دارای دو پایه است که به وسیله یک تیر افقی به یکدیگر متصل می شوند. لبه پشتی پایه ها با لبه بیرونی خط دروازه منطبق است. پایه ها و قطعه افقی بالای آنها باید مقطعی به ابعاد 8 سانتیمتر داشته باشند. بخش دروازه که از داخل زمین، نمایان است باید سطوح آن با دو رنگ متفاوت که ضمناً با زمینه پشت دروازه اختلاف واضح داشته باشد، رنگ آمیزی شود. دروازه ها باید مجهز به تور باشند به نحوی که توپ پرتاب شده به دروازه، به سرعت از آن خارج نشود.

(1:3) کلیه خطوط زمین، جزء قسمتی از منطقه ای است که آن را محدود می کند. خط دروازه ها مابین دو پایه دروازه 8 سانتیمتر و مابقی خطوط 5 سانتیمتر پهنا دارد. خطوط بین دو منطقه مجاور را می توان به وسیله رنگی متفاوت از کفپوش مجاور آن منطقه، جایگزین نمود.

(1:4) در مقابل هر دروازه، یک محوطه دروازه قرار دارد (قانون 6). محوطه دروازه به وسیله خط محوطه دروازه محدود و معین می شود (خط 6 متر) که به شرح زیر رسم می گردد:

یک خط به طول 3 متر و به فاصله 6 متر موازی و قرینه با خط دورازه در داخل زمین کشیده می شود (از لبه عقبی خط دروازه تا لبه جلویی خط محوطه دروازه) و این خط از هر طرف با یک ربع دایره به شعاع 6 متر (به مرکز زاویه عقب داخلی پایه های دروازه به خط بیرونی دروازه متصل می شود).

(1:5) خط پرتاب آزاد (9 متر) یک خط مقطّع است که طول هر قطعه و فاصله بین قطعات، 15 سانتیمتر است. این خط به فاصله 3 متر و موازی با خط منطقه دروازه رسم می شود.

(1:6) خط 7 متر یک متر طول دارد و موازی با خط دورازه رسم می شود. فاصله این خط با لبه پشتی خط دروازه 7 متر است و دقیقاً در مرکز و مقابل دروازه کشیده می شود.

(1:7) خط محدودیت دروازه بان (4 متر) به طول 15 سانتیمتر و موازی  با خط دروازه کشیده می شود و فاصله این خط با لبه پشتی خط دروازه 4 متر و دقیقاً در مرکز و مقابل دروازه قرار دارد.

(1:8) خط وسط زمین نقاط مرکزی دو خط کناری را به یکدیگر متصل می نماید.

(1:9) خط منطقه تعویض (بخشی از خط کناری) برای هر تیم به فاصله 5/4 متر از خط وسط تعیین شده است. نقطه انتهایی خط منطقه تعویض به وسیله خط موازی با خط وسط و به طول 15 سانتیمتر به سمت داخل خط کناری و 15 سانتیمتر به سمت خارج خط کناری مشخص می گردد.

 قانون (2) وقت بازی، علامت پایانی و تایم اوت

 وقت بازی

(2:1) وقت عادی بازی برای تمامی تیمهایی که 16 سال به بالا دارند در دو نیمه و هر نیمه به مدت 30 دقیقه است که در بین آن 10 دقیقه استراحت داده می شود. وقت عادی بازی برای تیمهای جوانان، دو زمان 25 دقیقه ای برای گروه سنی 12 تا 16 سال و دو وقت 20 دقیقه ای برای گروه سنی 8 تا 12 سال می باشد. در هر دوی این موارد، زمان استراحت 10 دقیقه می باشد.

(2:2) چنانچه مسابقاتی که برنده آن باید معلوم شود، در پایان وقت عادی، مساوی تمام شود، پس از 5 دقیقه استراحت، بازی در وقت اضافی ادامه خواهد یافت. وقت اضافی شامل دو نیمه 5 دقیقه ای همراه با یک دقیقه استراحت در بین دو نیمه خواهد بود. چنانچه مسابقه پس از وقت اضافی اول مجدداً مساوی شود، پس از 5 دقیقه استراحت، وقت اضافی دوم انجام خواهد شد. این وقت اضافی نیز شامل دو نیمه 5 دقیقه ای همراه با یک دقیقه استراحت بین دو نیمه خواهد بود. در صورتی که مسابقه همچنان مساوی باشد، برنده به وسیله مقررات خاص همان مسابقات، تعیین خواهد شد.

علامت پایانی

(2:3) وقت بازی با سوت داور برای اجرای پرتاب شروع، آغاز می شود. بازی به وسیله علامت پایانی ساعت عمومی یا وقت نگهدار خاتمه می یابد. اگر هیچ نوع علامتی داده نشد، داور برای اعلام پایان وقت، سوت خواهد زد (17:10).

توضیح: در صورتی که ساعت عمومی مجهز به علامت اتوماتیک پایانی در دسترس نباشد، وقت نگهدار از یک ساعت رومیزی با یک کورنومتر استفاده کرده و خاتمه مسابقه را با علامتی که می دهد اعلام خواهد کرد. چنانچه از ساعت اتوماتیک استفاده می شود در صورت امکان باید ترتیبی داده شود تا ساعت از صفر به سمت 30 دقیقه وقت را نشان دهد.

(2:4) خطاها و رفتار خلاف روحیه ورزشی که قبل یا همزمان با اعلام پایان وقت، به وقوع می پیوندد، باید جریمه شود (برای وقت استراحت بین دو نیمه یا پایان مسابقه) حتی اگر به علت همزمانی اعلام پایان وقت و وقوع خطا، نتوان همان موقع خطا را اعلام نمود. داوران فقط پس از آنکه ضرورتاً پرتاب آزاد (به استثنای پرتاب آزاد) یا پرتاب 7 متر اجرا شده و نتیجه بلاواسطه آن به دست آمده باشد مسابقه را پایان خواهند داد.

(2:5) در حالی که پرتاب آزاد یا پرتاب 7 متر در حال اجرا بوده یا قبلاً اجرا شده و توپ در فضا می باشد، اگر علامت پایانی وقت، به صدا درآید (برای وقت استراحت بین دو نیمه یا پایان مسابقه) پرتاب باید تکرار شود. قبل از آنکه داوران، پایان مسابقه را اعلام نمایند باید نتیجه بلاواسطه پرتاب تکرار شده مشخص شود.

(2:6) در هنگام اجرای پرتاب آزاد یا پرتاب 7 متر با شرایط ذکر شده در قانونهای 5ـ2:4 در صورتی که بازیکنان یا مسؤولین تیم، مرتکب تخلف یا رفتار خارج از روحیه ورزشی گردند با جریمه شخصی روبه رو می شوند. به هر حال تخلف، در خلال اجرای چنین پرتابی نمی تواند منجر به یک پرتاب آزاد در جهت مخالف شود.

(2:7) چنانچه داوران، متوجه شوند که وقت نگهدار، زودتر از موعد، پایان مسابقه را اعلام کرده است (برای استراحت بین و نیمه و پایان مسابقه) آنها باید بازیکنان را برای ادامه بازی در زمان باقیمانده در زمین نگهدارند. تیمی که در لحظه وقوع زود هنگام بازی، توپ را در اختیار داشته است، در شروع مجدد بازی نیز صاحب توپ خواهد بود. اگر توپ، قبلاً از جریان بازی خارج شده باشد بازی با پرتابی متناسب با آن، با موفقیت ادامه خواهد یافت. اگر توپ در جریان بازی باشد، بازی با یک پرتاب آزاد متناسب با قانون 13:4 الف، ب ادامه خواهد یافت. اگر نیمه اول (یا وقت اضافی) دیرتر از زمان مقرر به پایان برسد، نیمه دوم باید به همان میزان، کاهش یابد. اگر نیمه دوم (یا وقت اضافی) دیرتر از زمان مقرر به پایان برسد، داوران نمی توانند در این وضعیت، تغییری ایجاد نمایند.

تایم اوت

(2:8) داوران تصمیم می گیرند که وقت بازی چه موقع و برای چه مدت متوقف شود (تایم اوت).

در موارد زیر اعلام تایم اوت الزامی است:

الف) هنگام اعلام دو دقیقه تعلیق، دیسکالیفه یا اکسکلود؛

ب) هنگام اعلام پرتاب 7 متر؛

ج) هنگام اعلام تایم اوت تیمی؛

د) هنگام خطای تعویض با ورود بازیکن اضافی به زمین؛

ه) هنگامی که از سوی وقت نگهدار یا سرپرست فنی سوت زده شود؛

و) هنگام ضرورت مشورت بین داوران، طبق قانون 17:8؛

در وضعیتهای مسلم دیگر و متناسب با موقعیت، می توان به صورت عادی نیز تایم اوت اعلام نمود (توضیحات پیرامون قوانین شماره 2). تخلفات در حال تایم اوت، نتیجه ای مشابه تخلفات در خلال وقت بازی را خواهد داشت (پاراگراف اول 16:3).

(2:9) در ارتباط با تایم اوت، داوران به وسیله علامتی به وقت نگهدار اعلام خواهند کرد چه زمانی وقت بازی متوقف و چه زمانی مجدداً شروع شود. توقف وقت بازی به وسیله 3 سوت کوتاه و علامت (شماره 16) به وقت نگهدار اطلاع داده خواهد شد. پس از تایم اوت همواره باید شروع مجدد بازی به وسیله سوت اعلام شود.

(2:10) هر تیم، مجاز به استفاده از یک دقیقه تایم اوت تیمی در هر نیمه از وقت معمول بازی می باشد (توضیحات پیرامون قوانین شماره 3).

قانون (3) توپ

(3:1) توپ، به شکل کروی و جنس آن از چرم و یا مواد مصنوعی است. سطح توپ نباید براق و لغزنده باشد (3ـ17).

(3:2) اندازه توپ شامل محیط و وزن، در رده های مختلف تیمی به صورت متفاوت به شرح زیر است:

* محیط 60ـ58 سانتیمتر و وزن 475ـ425 گرم (اندازه 3 فدراسیون جهانی هندبال) برای مردان و نوجوانان (بالای 16سال)؛

* محیط 56ـ54 سانتیمتر و وزن 375ـ325 گرم (اندازه 25 فدراسیون جهانی هندبال) برای زنان و دختران جوان (بالای 14 سال) و پسران جوان (16ـ12 سال)؛

*محیط 52ـ50 سانتیمتر و وزن 330ـ290 گرم (اندازه 1 فدراسیون جهانی هندبال) برای دختران جوان (14ـ8 سال) و پسران جوان (12 ـ8 سال).

توضیح: شرایط فنی لازم برای توپهای مورد استفاده در کلیه مسابقات بین المللی رسمی در مقررات توپ فدراسیون جهانی هندبال آمده است. اندازه و وزن توپهای مورد استفاده در مینی هندبال، در این قوانین گنجانده نشده است.

(2:3) در هر بازی، حداقل باید دو توپ در اختیار باشد. در جریان بازی، توپهای ذخیره باید در نزدیکترین محل به میز وقت نگهدار باشد. این توپها باید شرایط مشروحه در قانون 2ـ3:1 را داشته باشند.

(3:4) داوران تصمیم می گیرند چه زمانی از توپ ذخیره استفاده شود. در چنین موقعیتی به منظور حداقل توقف اجتناب از اعلام تایم اوت، داوران باید سریعاً توپ ذخیره را وارد بازی نمایند.

قانون (4) بازیکنان، ذخیره ها، تجهیزات و وسایل

بازیکنان

(4:1) یک تیم، شامل 12 بازیکن می باشد. بیش از 7 بازیکن نمی توانند همزمان در داخل زمین باشند، مابقی بازیکنان، ذخیره می باشند. در خلال بازی، همواره تیم باید یک بازیکن داخل زمین خود را به عنوان دروازه بان معین کرده باشد. بازیکنی که به عنوان دروازه بان تعیین شده است می تواند در هر لحظه از بازی به عنوان بازیکن زمین فعالیت نماید؛ همچنین بازیکنان زمین نیز می توانند در هر لحظه از بازی به عنوان دروازه بان فعالیت نمایند (قانون 7:4،4:4). یک تیم در آغاز مسابقه حداقل باید 5 بازیکن در زمین بازی داشته باشد، تعداد اعضا و تیم می تواند در هر لحظه از بازی و همچنین وقت اضافی به 12 نفر برسد. (در مسابقات فدراسیون جهانی هندبال و قاره ای متناسب با مقررات خاص آن مسابقات عمل می شود).

چنانچه در طول مسابقه تعداد بازیکنان یک تیم در زمین از 5 نفر کمتر شود، بازی می تواند ادامه پیدا کند. این بر عهده داوران است که اعلام نمایند تحت چه شرایطی و چه زمانی بازی به صورت قطعی خاتمه یابد (13ـ17).

(4:2) در جریان بازی، یک تیم اجازه دارد حداکثر از چهار نفر مسؤول استفاده نماید. این مسؤولین نمی توانند در جریان یک دور مسابقه، تعویض شوند و یکی از این نفرات باید به عنوان (سرپرست مسؤول تیم) تعیین شود. فقط این مسؤول مجاز خواهد بود با وقت نگهدار، منشی و در صورت امکان داوران صحبت نماید (توضیحات پیرامون قوانین شماره 3).

در جریان بازی، مسؤولین تیم به صورت معمول اجازه ورود به زمین را ندارند؛ تخلف از این قانون به عنوان رفتار خارج از روحیه ورزشی جریمه می گردد. (قوانین 8:4، 16:1د، 16:3د، 16:6 ب شود). مجدداً بازی به وسیله پرتاب آزاد برای تیم مقابل خواهد بود (13:1 الف ـ ب همچنین توضیحات پیرامون قوانین شماره 9).

(4:3) بازیکن یا مسؤول تیم در صورتی واجد شرایط بازی است که در آغاز مسابقه حاضر بوده و نام او نیز در برگ مسابقه ثبت شده باشد. بازیکنان و مسؤولین تیم که پس از آغاز بازی حضور می یابند، باید برای شرکت در بازی از وقت نگهدار/ منشی اجازه گرفته و نام آنها در برگ مسابقه ثبت شود. اصولاً بازیکن واجد شرایط بازی، در هر لحظه می تواند از طریق منطقه تعویض تیم خودی وارد زمین شود (قانونهای 4:4 ، 4:6). بازیکنی که واجد شرایط بازی نیست در صورت ورود به زمین بازی باید دیکالیجه شود (16:6). در این شرایط، بازی به وسیله پرتاب آزاد برای تیم مقابل ادامه خواهد یافت (13:1 الف، ب همچنین توضیحات پیرامون قوانین شماره 9).

بازیکنان ذخیره

(4:4) بازیکنان ذخیره می توانند به صورت مکرر و در هر زمان بدون اطلاع وقت نگهدار/ منشی به زمین بازی وارد شوند، به شرط آنکه بازیکنی که با وی تعویض می شود قبلاً از زمین خارج شده باشد.

بازیکنان همواره باید از منطقه تعویض خودی زمین را ترک یا به آن وارد شوند (4:5)؛ در خصوص تعویض دروازه بان هم این شرایط باید رعایت شود (7ـ4، 10ـ4).

(4:5) جریمه خطای تعویض، 2 دقیقه تعلیق برای بازیکن متخلف خواهد بود. اگر بیش از یک نفر از یک تیم به صورت همزمان مرتکب خطای تعویض شوند فقط اولین بازیکنی که مرتکب خطا شده است جریمه می شود. بازی به وسیله پرتاب آزاد برای تیم مقابل ادامه پیدا می کند (13:1 الف، ب. همچنین توضیحات پیرامون قوانین شماره 9).

(4:6) چنانچه بازیکنی بدون اینکه تعویضی صورت گیرد به صورت اضافی وارد زمین بازی شود یا اینکه یکی از افراد ذخیره از منطقه تعویض به صورت غیرقانونی در بازی شرکت نماید آن بازیکن باید دو دقیقه تعلیق شود. در این حالت، یک بازیکن دیگر باید زمین را ترک نماید تا در مدت دو دقیقه تیم با نیروی کمتری بازی کند (مسلماً این به غیر از بازیکن اضافی وارد شده است که باید زمین را ترک نماید). چنانچه بازیکنی قبل از پایان دو دقیقه تعلیق خود به زمین وارد شود، باید دو دقیقه دیگر تعلیق شود. این تعلیق، بلافاصله انجام می شود و یک بازیکن دیگر به مدت باقی مانده از دو دقیقه اول باید زمین بازی را ترک نماید. در هر دو حالت فوق، بازی به وسیله پرتاب آزاد برای تیم مقابل ادامه پیدا می کند (1ـ13 الف، ب. همچنین توضیحات پیرامون قوانین شماره 9).

 تجهیزات و وسایل

(4:7) همه بازیکنان یک تیم در زمین، باید لباس مشابه و یکنواخت داشته باشند. ترکیب رنگها و طرح لباس دو تیم باید به صورتی باشد که آنها را کاملاً از یکدیگر متمایز نماید. بازیکنی که به عنوان دروازه بان مورد استفاده قرار می گیرد، باید برای لباس خود از رنگهایی استفاده کند که او را از بازیکنان هر دو تیم و همچنین دروازه بان تیم مقابل متمایز نماید (3ـ17).

(4:8) شماره بازیکنان در پشت پیراهن باید حداقل 20 سانتیمتر و در جلو، حداقل 10 سانتیمتر ارتفاع داشته باشد. بازیکنان می توانند از شماره های 1 تا 20 استفاده نمایند. زنگ شماره ها باید از رنگ و طرح پیراهن، کاملاً متمایز باشد. کاپیتان هر تیم باید در قسمت بالای بازو دارای بازوبند باشد. این بازوبند باید تقریباً 4 سانتیمتر پهنا داشته باشد و به رنگی متفاوت از لباس بازیکن باشد.

(4:9) بازیکنان باید از کفش ورزشی استفاده نمایند. پوشیدن و همراه داشتن هر شیئی که برای بازیکنان خطرناک باشد مانند محافظ سر یا صورت، دستبند، ساعت، حلقه، انگشتری، گردن بند یا زنجیر گردن، گوشواره، عینک بدون بند نگهدارنده و یا با قاب سخت و یا هر وسیله خطرناک دیگر ممنوع می باشد (17:3)؛ استفاده از هر بند به شرطی که از مواد نرم قابل ارتجاع ساخته شده باشد، مجاز است. بازیکنانی که این شرایط را رعایت نکنند تا زمانی که ایراد را رفع نکرده اند مجاز به شرکت در بازی نیستند.

(4:10) بازیکنانی که خونریزی دارند و یا بدن یا لباس آنها خونی باشد سریعاً و داوطلبانه باید زمین را ترک نمایند (از طریق یک تعویض معمولی)؛ چنین بازیکنانی تا زمانی که خونریزی آنها قطع نشود، زخم آنها پانسمان نشود و بدن و لباس آنها تمیز نشود، نباید به زمین بازی بازگردند. بازیکنی که به توصیه های داوران در ارتباط با موارد یاد شده توجه ننماید، عمل وی به عنوان رفتار خارج از روحیه ورزشی تلقی می گردد.

(4:11) در هنگام آسیب دیدگی و در خلال تایم اوت، داوران می توانند به دو نفر که واجد شرایط بازی باشند (4:3) برای امداد و کمک به بازیکن مصدوم تیم خود اجازه ورود به زمین دهند (با استفاده از علامت دست شماره 16و 17) (قانونهای 4:20، 16:1د، 16:3د، 16:6 ب).

قانون (5) دروازه بان

دروازه بان، مجاز است که:

(5:1) در محوطه دروازه و در حالت دفاعی، توپ را با هر قسمت از بدن لمس نماید.

(5:2) در داخل محوطه دروازه، همراه با توپ بدون محدودیتهای بازیکنان زمین حرکت نماید (قانون 4ـ7:2، 7:7). با این وجود دروازه بان مجاز نیست در انجام پرتاب دروازه تأخیر نماید (6:5، 12:2، 15:3 ب).

(5:3) هنگامی که توپ را در اختیار ندارد محوطه دروازه را ترک نماید و در بازی شرکت کند در این حالت دروازه بان مشمول مقررات حاکم بر بازیکنان زمین خواهد بود. هنگامی دروازه بان خارج از محوطه دروازه محسوب می شود که با یک قسمت از بدن زمین بازی را در خارج از خط محوطه دروازه لمس نماید.

(5:4) همراه با توپ از محوطه دروازه خارج شود و در زمین بازی مجدداً با آن بازی کند به شرط آنکه توپ کاملاً در کنترل او نباشد دروازه بان مجاز نمی باشد که:

(5:5) در حالت دفاع بازیکن مهاجم را به خطر اندازد (8:2،8:5).

(5:6) در حالی که توپ را در اختیار دارد از محوطه دروازه خارج شود (پرتاب آزاد تحت قانون 1ـ13 الف اگر که داوران قبلاً برای اجرای پرتاب دروازه، سوت زده باشند، در غیر این صورت پرتاب دروازه تکرار می گردد).

(5:7) پس از انجام پرتاب دروازه قبل از اینکه سایر بازیکنان، توپ را لمس کنند آن را در زمین بازی مجدداً لمس نماید (1ـ13 الف).

(5:8) در حالی که داخل محوطه دروازه قرار دارد توپی را که روی زمین خارج از محوطه دروازه ساکن یا در حال غلتیدن است لمس نماید (1ـ13 الف).

(5:9) توپی را که روی زمین خارج محوطه دروازه ساکن یا در حال غلتیدن است به داخل محوطه دروازه حمل کند (1ـ13 الف).

(5:10) همراه با توپ از زمین بازی به محوطه دروازه باز گردد (1ـ13 الف).

(5:11) توپی را که در محوطه دروازه ساکن است یا به سمت زمین بازی در حرکت می باشد با پا یا ساق پایین تر از زانو لمس نماید (1ـ13 الف).

(5:12) در هنگام اجرای پرتاب 7 متر قبل از اینکه توپ از دست پرتاب کننده رها شود، خط محدودیت دروازه بان (خط 4 متر) و یا امتداد آن را از دو طرف قطع نماید (14:9).

توضیح: تا زمانی که یک پای دروازه بان در پشت یا روی خط محدودیت (4 متر) قرار دارد، او می تواند پای دیگر و یا هر قسمت از بدن خود را در فضا حرکت داده و از این خط عبور دهد.

قانون (6) محوطه دروازه

(6:1) فقط دروازه بان حق ورود به محوطه دروازه را دارد (با این وجود به قانون 6:3 مراجعه شود). ورود به محوطه دروازه که شامل خط منطقه دروازه نیز می باشد، زمانی محرز می شود که بازیکن، این محوطه یا خط آن را با هر قسمت از بدن لمس کند.

(6:2) هنگامی که بازیکن زمین وارد محوطه دروازه شود، تصمیمات زیر اتخاذ می شود:

* پرتاب آزاد هنگامی که بازیکن زمین همراه با توپ وارد محوطه دروازه شود (13:1 الف).

* پرتاب آزاد وقتی که بازیکن زمین بدون توپ به محوطه دروازه وارد شود و از این طریق آوانتاژی کسب نماید (1ـ13 الف، ب همچنین 16:2 ج).

* پرتاب 7 متر هنگامی که بازیکن مدافع وارد محوطه دروازه شود و یک شانس مسلم گل را از بین ببرد (14:1 الف).